Rozdział dwudziesty drugi

Notka na dole obowiązkowa!

Siedzieliśmy w samochodzie, jechaliśmy do domu po próbach do trasy Take Me Home, która miała zacząć się w tym tygodniu. Byłem zmęczony, a reszta chłopaków gadała gwarnie. Dzwonienie w uszach było głośne, skupiałem się na radiu grającym cicho gdzieś w tle. Westchnąłem, oparłem głowę o okno i zamknąłem oczy.- Więc z Louisem jest lepiej? - zapytał Liam reszty chłopaków kilka minut później. Trzymałem oczy zamknięte. Pewnie myślą, że zasnąłęm.
- Um, na pewno mu się nie pogorszyło. Przynajmniej tak mi się wydaje, nadal nic nie je rano, ale piję filiżankę herbaty każdego poranka - odpowiedział Harry. Często o mnie rozmawiają za moimi plecami? Nawet jeśli po prostu o moim zdrowiu? Może o innych rzeczach też gadają. Może kiedy nie ma mnie w pobliżu rozmawiają o tym jak zły jestem. Może wszyscy mnie nienawidzą. Dzwonienie zmieniło się w piskliwy dźwięk, więc mocno przygryzłem wargę starając się myśleć o czymś innym.
Na prawdę potrzebuję cięcia. Muszę. Po protu coś w środku mnie mówi żebym to zrobił. Ale nie mogę teraz, sprawia to tylko, że staję się niespokojny. A niepokój jest najtrudniejszy do zniesienia. Bolał mnie żołądek i musiałem walczyć aby nie zwrócić lunchu, który zjadłem.
- Tak, ale wszyscy widzieliśmy jedzenie, które zjadł na lunch. Niewystarczające aby usatysfakcjonować kogoś w jego wieku i jego rozmiarów. Musi być głodny - powiedział Niall, a ja poczułem się źle. Oni są moimi tak zwanymi przyjaciółmi, nie mogę liczyć na nich już nigdy więcej. Kto chciałby przyjaciela, który nie je i sprawia, że się martwisz. Niall ma rację, powinienem być głodny, ale nie jestem. Po prostu czuję się chory, w szczególności w poruszającym się samochodzie. Ale nie możemy już być daleko od domu. 
Moje jedzenie w tym tygodniu było okropne. Prawie wszystko co zjadłem było w małych porcjach, a większość z nich po chwili zwracałem. Straciłem na wadze i jestem zmęczony bardziej niż kiedykolwiek. To nie tak, że chcę chudnąć, to się po prostu dzieje. Nie z mojej winy, ale nie mogę tego powstrzymać.
- Powinniśmy wysłać go do doktora, nie może w ten sposób egzystować na trasie - powiedział Zayn, a ja zacząłem w środku panikować. Nie mogę iść do lekarza. Nie ma nawet takiej możliwości! Muszę wrócić do zdrowia o własnych siłach. Muszę się naprawić, nie potrzebuję niczyjej pomocy. Jestem dorosłym mężczyzną i mogę znieść lekką depresję i szumy uszne! Mogę przejść przez to sam. Muszę.
- Nie sądzę żeby się na to zgodził. Wiecie, wszyscy znamy Louisa. Nie jest tym typem, który narzeka i nie będzie też chciał żeby lekarz się nim zajął - uświadomił im Harry, a ja nigdy nie byłem mu bardziej wdzięczny. Mój żołądek płonął, ale starałem się to ignorować. Wycie nabrało na sile, a ból głowy powrócił.
- Prawda, ale on nie może się tak zachowywać. - Świetnie, teraz nadchodzi 'Louis', który nie jest wystarczająco w formie aby dopasować się do słownego boybanu, nie jest on też wystarczająco dobry. Powinniśmy po prostu pojechać bez niego. Ale Liam kontynuował. - Musimy mu pomóc. Harry, jesteś jego najbliższym przyjacielem, zauważyliśmy między wami pewien dystans ostatnio, ale on cię potrzebuje i wiem też, że ty potrzebujesz jego. Wiem, że ciężko jest widzieć twojego przyjaciela przybitego, ale on nie wyzdrowieje jeśli nie pokażemy mu, że jesteśmy tutaj dla niego.
- Wiem o tym Li, ale nie sądzę żeby Louis był zadowolony jeśli to ja będę tym, który będzie próbował mu pomóc. Nie mieliśmy ostatnio najlepszych stosunków...
- Więc musisz to zmienić! Kochacie się nawzajem i widać, że to obu z was krzywdzi. Nie wiem co się stało, ale wiem, że się kochacie, nie wiem w jaki sposób, ale jestem tego pewien. Dla mnie i reszty chłopaków to jest w porządku jeśli macie względem siebie jakieś głębsze uczucia. Wiem, że cokolwiek czujesz do Louisa, on to samo czuje do ciebie. - On wie! Wie, że kocham Harrego i... Harry kocha mnie? Ale w jaki sposób? Nie teraz. Nie może. Nie po tym wszystkim.
- Oskarżasz mnie o bycie gejem? - sapnął Harry, a ja poczułem jakby moje serce się  łamało. Powiedział to z takim niesmakiem. Wycie zmieniło się w głośniejsze i wyższe niż kiedykolwiek, ugryzłem się w wargę tak mocno, że mogłem poczuć smak krwi.
- Nie Harry. Liam po prostu powiedział, że ty i Louis jesteście specyficzni i nie powinieneś tego odrzucać - powiedział Niall, a zaraz potem dało się usłyszeć westchnienie Harrego.
- Okej - było ostatnią odpowiedzią Harrego do końca jazdy.
To źle być gejem? Jasne, że tak! To nie jest normalne. Coś musi być ze mną nie tak. Jestem zły, obrzydliwy, dziwny, okropny, głupi, przybity i mam złamane serce, którego nie da się uleczyć.
Możesz zabandażować wszystkie szkody, ale nigdy nie uleczysz złamanego serca.

Rozdział pod pewnym względem piękny i cudowny, ale reakcja Harrego na słowa Li<<<< Wszyscy i tak przecież wiemy, że Hazz kocha Lou i nie ma co zaprzeczać gnojek. 

I tak się zastanawiam co się stało z Waszym komentowaniem . Jak nie napiszę, że ileś komentarzy to następny rozdział to jest mniej niż 10, a jak dam 'limit' to od razu jest dwa razy więcej. Skoro tak to dzisiaj Was zostawiam z 'limitem' 20 komentarzy - następny rozdział, 25 - rozdział jeszcze dzisiaj. Wasz wybór.

A i co do hashtagu, dużo osób było za, a jest pod nim chyba pięć tweetów, w tym dwa moje... Jakby ktoś nie zauważył to hashtag jest #worthlesspl a jak go nie chcecie to wystarczy napisać, że wyjebane.