Rozdział dziesiąty

Pokój muzyczny. Znajdujący się w naszym mieszkaniu pokój, w którym nie byłem przez długi czas. Mój ulubiony, miał białe ściany i ciemną drewnianą podłogę. Było w nim kilka gitar - na których ani ja, ani Harry nie umieliśmy grać - trochę kartek z notatkami, radio, podkładki do pisania, dyktafon, a na samym środku: wielki, czarny fortepian.

Zawsze lubiłem grać na fortepianie, ale nie jestem zbyt dobry. Pogodziłem się z tym.

Usiadłem i począłem wpatrywać się w klawisze, po czym wziąłem głęboki oddech i zacząłem grać jakąś znaną mi melodię, która po chwili przerodziła się w piosenkę. Rozpoznałem ją jako 'How to save a life' zespołu The Fray. Moje palce tańczyły po klawiaturze, a ja czułem się wolny. Wolny od całego stresu, presji, nienawiści i wszystkiego co mnie krzywdzi. Jesteśmy tutaj tylko my, muzyka i ja.

-"Gdzie popełniłem błąd? Straciłem przyjaciela

Gdzieś po drodze, w goryczy
A zostałbym z tobą do rana
Gdybym tylko wiedział jak ocalić życie" - śpiewałem z małym uśmiechem na ustach, który zawsze był obecny gdy grałem. Byłem myślami właśnie tu i teraz i właśnie to było bardzo relaksujące, Nie miałem żadnych zmartwień. Tylko ja i muzyka.Kiedy piosenka się skończyła, westchnąłem. To jest właśnie to co kocham robić. Muzykować. Moje myśli cały czas biegają do muzyki. Właśnie to było powodem mojego pójścia na przesłuchanie do X - Factora. Chciałem zasłużyć na robienie tego co kochałem. Żeby śpiewać i po prostu żyć muzyką na każdym kroku. Ale potem moje życie poszło innymi torami, w końcu nigdy nie wiesz co następne może się wydarzyć. Mam nadzieję, że następny zwrot będzie w dobrym kierunku. Mam już dość smutku, depresji i bycia krzywdzonym przez ostatni rok. Potrzebuję czegoś co sprawiłoby, że będę szczęśliwy. Czegoś nowego. Dobrego.

Potrzebuję wakacji. Żeby uciec od tego wszystkiego. Tylko ja i fortepian gdzieś w lesie. To byłoby cudowne.

Lub po prostu wakacji spędzonych z rodziną w Doncaster, świętując moje urodziny i Boże Narodzenie w spokoju. Żadnych większych problemów niż przypalone jedzenie. Żadnych zmartwień. Żadnego płaczu. Żadnego bólu. Tylko szczęście i śmiech. Szczere uśmiechy i echo śmiechu szczęśliwych ludzi. Czegoś dobrego. Nowego rozdział.

Rozdziału bliżej końca... Rozdziału głębiej osadzonego w historii. Nowego wątku. Ucieczki od bólu lub... zbliżenie się do niego. Nie jestem pewien. Cokolwiek mogło się zdarzyć. Nikt nie ma pewności co. Nikt oprócz pisarza.

Przeciągnąłem się na krzesełku. Skąd mam takie myśli? Jak mój mózg je wygenerował? Czy kiedykolwiek przestanie podsuwać mi nowe pomysły lub będzie wiedział o czym myśleć następnym.

Z zamiarem wyjścia z pokoju otworzyłem drzwi i zobaczyłem Harrego stojącego pod nimi i uważnie słuchającego. 

- Jak długo tu stoisz - zapytałem zaskoczony. Słyszał jak śpiewałem i grałem?

- Wystarczająco długo - powiedział powoli.

- Okej... - odpowiedziałem niepewnie i zacząłem torować sobie drogę w stronę pokoju.

- Wszystko w porządku? - chłopak zapytał zza moich pleców. Odwróciłem i uniosłem jedną brew.

- Tak, a z tobą? - zapytałem zdezorientowany. Poważnie pyta czy wszystko ze mną w porządku?

- Tak, dzięki. 

- Za co?

- Za zapytanie? - odpowiedział, nawet jeśli brzmiało to bardziej jak pytanie.

- Oh nie ma za co, tak sądzę - powiedziałem i ruszyłem w stronę mojego pokoju. Dlaczego Harry był dla mnie miły?

Czy to jest nowy początek?

Autorka była tak miła i sypnęła nam lepszymi rozdziałami, które podejrzewam, że również na Waszych ustach wywołują uśmiechy. Jak Wam się podoba ta (dla mnie przesłodka w porównaniu z całym ff) wymiana zdań? Zgadzacie się z ostatnią myślą Louisa? Będzie to nowy początek czy Harry go tylko podpuszczał, a nasze już niemal zapomniane Kocham Cię powiedział ktoś inny? Tyle pytań, a do końca jeszcze 17 rozdziałów i epilog, tyle może się jeszcze wydarzyć...

Jutro o 12 będzie jedenastka, aczkolwiek informować będę albo wcześniej albo dopiero koło 16, więc możecie sami zaglądać :)

No i oczywiście bardzo dziękuję za 1500 wyświetleń bloga, niemal 300 z nich jest jedynie z dnia wczorajszego! Nie spodziewałam się, że aż tyle osób będzie to czytać i mam prośbę. Niech każdy kto przeczytał zostawi po sobie komentarz w postaci chociaż ':)' albo 'czytam' lub 'jest ok'. Chyba nie wymagam od Was wiele? :) Okeeej idę, bo znowu się rozpisałam, a Wy i tak prawie nie czytacie tych notek, więc do jutra aniołki xx