Rozdział siódmy

Żałosny! Bezużyteczny! Ciota! Słowa ciągle rozbrzmiewały w mojej głowie i nie mogłem zrobić kompletnie nic aby to powstrzymać. Nienawidzę tego. Nienawidzę siebie! Jestem żałosny! Bezużyteczny! Nie zasługuję na nic więcej niż nienawiść! Jestem okropny! Potrzebuję od tego uciec! Od tego wszystkiego. Usiadłem na zimnej łazienkowej podłodze zastanawiając się co powinienem, a czego nie. Ale hej, gorzej już nie będzie. Wziąłem do ręki małą, ostrą i zimną żyletkę i przystawiłem do nadgarstka. Jedno cięcie nie powinno boleć. Z resztą kogo to obchodzi? Nikogo nie obchodzę! Wszyscy mnie nienawidzą i robię to tylko dla siebie! Zasługuję na ból, który czuję po przesunięciu ostrza po nadgarstku. Zasługuję na widok blado - czerwonej krwi wypływającej ze świeżego cięcia i barwiącej moją rękę.
Z tą myślą szalejącą w mojej głowie, złapałem pewniej żyletkę i ponownie przyłożyłem do ręki. Zachłysnąłem się powietrzem zszokowany bólem jaki sobie sprawiłem. Robienie tego powoduje we mnie dziwne uczucia. Boli, ale nie tak żebym nie mógł tego znieść. Tym razem to ja decyduję jak bardzo ma boleć, mam nad tym kontrolę. Po raz kolejny przycisnąłem do ręki ostrze, lecz tym razem rana była o wiele głębsza. Zafascynowany obserwowałem krew wypływającą z ran. Jedno cięcie zamieniło się w więcej, tak dużo, że niemal nie czułem ręki kiedy skończyłem.
Upuściłem żyletkę i westchnąłem. Cały tydzień Harry torturował mnie przykrymi słowami i fizycznie. Codziennie ranił mnie na nowo, a ja zaczynam wątpić, czy te rano się kiedykolwiek zagoją.
Jeszcze przez chwilę przyglądałem się jak krew nadal spływa z mojej ręki, po czym podszedłem do zlewu i zacząłem oczyszczać z niej rękę. Co ja do cholery zrobiłem?! Czuję, że jestem niżej niż kiedykolwiek bym przypuszczał, że będę. Cholera. Dlaczego to zrobiłem? Pomimo wszystko nadal czułję się dobrze po zrobieniu tego. Wiedziałem na co się decyduję. Sprawiłem sobie ból, ale miałem nad nim kontrolę.
Westchnąłem i zdecydowałem się poczekać aż krew przestanie mi lecieć. Blizna, którą Harry zostawił na moim czole niecały tydzień temu powoli zaczynała znikać. Przycisnąłem do niej niekrwawiącą rękę. Już nie bolała.
Kiedy krew przestała mi lecieć, aby ukryć cięcia założyłem na siebie sweter. Zamknąłem na chwilę oczy aby się uspokoić i zszedłem na dół, aby obejrzeć jakiś film.
- Hej! Durniu, co robisz na mojej sofie?! - Znałem ten głos aż nazbyt dobrze.
- Ostatnim razem jak sprawdzałem to była nasza sofa - odpowiedziałem delikatnie.
- Cóż, już nie - niemal się zaśmiałem na dziecinne zachowanie Harrego. A ludzi mówią, że to ja jestem niedojrzały. 
- Harry, proszę. To jest nasz wspólny dom i dzielimy rzeczy. - Skąd pochodzi moja nagła pewność siebie? Z cięć czy może czegoś innego?
- Nie próbuj mówić mi co mogę, a czego nie! - splunął. Jezu, dlaczego nie mogę się po prostu zamknąć?
Nie mam pojęcia jakim cudem, po chwili leżałem na podłodze z Harrym wiszącym nade mną. Jego ręce złapały mnie za nadgarstki. Pisnąłem, jego ręce zaciskały się na świeżych cięciach.
- Harry, przestań. Krzywdzisz mnie - wyszeptałem, na co on jedynie mocniej ścisnął moje ręce.
W jego oczach pojawił się jakiś złowrogi błysk. Brunet na chwilę rozluźnił uścisk jedynie po to, żeby ścisnąć moje nadgarstki ponownie, tym razem mocniej.
- Mój mały dzieciaczek sądzi, że tego nie wiem? - żachnął się, a ja przymknąłem oczy.
- Ironia polega na tym, że jestem od ciebie starszy. - Kurwa, dlaczego nie mogłem się po prostu zamknąć. Harry zacisnął ręce tak mocno, że niemal krzyknąłem z bólu.
- Zrozum, że to tak nie działa - odwarknął.
- A jak? - Dlaczego? Dlaczego nie mogę po prostu zamknąć swoich cholernych ust?
Brunet trzasnął moją głową o podłogę, a krzyk wydostał się z moich ust.
- Jesteś bezużyteczną ciotą! Żałosnym debilem! Idź i umrzyj! Po prostu wyświadcz nam wszystkim przysługę! - krzyczał. Zamknąłem oczy i wziąłem głęboki oddech zanim otworzyłem je ponownie.
- Wiem, przepraszam - wyszeptałem. Ponownie zamknąłem oczy i poczułem, że moje nadgarstki zostały uwolnione z uścisku. Mogłem za sobą usłyszeć otwierane, a następnie zamykane drzwi. Podniosłem się i spojrzałem na moje nadgarstki. Niektóre cięcia się pootwierały i ponownie leciała z nich krew brudząc mi sweter. Czy Harry je widział?
Wie, że upadłem tak nisko, że zacząłem się nawet ciąć?

Spóźniony o godzinę i nie sprawdzony, więc bardzo Was przepraszam za wszystkie błędy. Jak będę miała chwilę to poprawię. 20 komentarzy rozdział dzisiaj - mniej niż 20 komentarzy rozdział jutro o 12 i tym razem nie będzie spóźniony, bo dodam do zaplanowanych :)
PS. Bardzo bardzo bardzo Wam dziękuję za ponad 1000 i wyświetleń i ponad 100 komentarzy. Jesteśmy nawet nie w 1/3 opowiadania, a już mamy takie osiągnięcia haha. Kocham Was ♥
Edit: Poprawiłam wszystko i nie powinno już być błędów ani w tłumaczeniu, ani literówek. Jeśli chodzi o 'patetycznego' to owszem zauważyłam wcześniej jak aż dwie osoby mi o tym napisały, ale jak napisałam w notce wyżej NIE SPRAWDZAŁAM wcześniej tego rozdziału, a przetłumaczyłam go jeszcze zanim założyłam bloga, więc nie byłam świadoma tego błędu kiedy tłumaczyłam, ani kiedy dodałam. Dziękuję, do widzenia.