Rozdział trzeci

Wzdycham, kiedy schodzimy ze sceny. To wszystko poszło... okropnie. Z mojego powodu wszystko poszło źle, a chłopcy jak zwykle byli wyśmienici.
- Co się z tobą dzieje smutasie? - zapytał mnie Zayn wesoło.
Czy oni nie widzą jaki jestem zły?
- Uhm nic, na prawdę nic. Jestem po prostu troszeczkę zmęczony - odpowiadam, a Harry patrzy na mnie rozbawionym spojrzeniem. Niemal zapominam o ostatnim miesiącu i uśmiecham się do niego, na co ten rzuca mi piorunujące spojrzenie, więc odwracam wzrok.
- Yeah, to było totalnie wyczerpujące, ale dzisiejszy wieczór był niesamowity, wszyscy zrobiliście to cholernie dobrze. Jestem teraz na prawdę pobudzony! - woła Liam, a my zaczynamy się z niego śmiać. Może nie jestem aż tak zły jak myślałem. Uśmiecham się, ale spojrzenie Harrego ze złowrogim blaskiem  mnie paraliżuje.
To się dzieje tak jakby on umiał czytać mi w myślach. Zawsze kiedy jestem szczęśliwy, on potrafi to zmienić za pomocą tylko jednego spojrzenia. Jestem pewien, że chłopcy tego nie zauważyli, ale Harry owszem. I zawsze był gotów bezlitośnie to wykorzystać. 
Zespół nie wie jak Harry mnie traktuje. Myślą, że nadal jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. Harry nie jest dla mnie wredny na koncertach, wywiadach, próbach i nagraniach lub gdziekolwiek gdzie ludzie mogli go zobaczyć lub usłyszeć. W pewien sposób się z tego cieszę. To co się między nami dzieje to coś, z czym ja i Harry sami musimy sobie poradzić.
- Powinniśmy zacząć coś robić, mamy wywiad dopiero pod koniec tygodnia - oznajmia Niall za swoim mocnym irlandzkim akcentem.
Życzę sobie mieć akcent podobny do jego. Jasne, mówię z brytyjskim akcentem, ale nie jest on jakiś specjalny w Anglii. Lubię być wyjątkowy. Tak było zanim wszystko obróciło się przeciw mnie. Teraz marzę jedynie żebym mógł być niewidzialny.
Wsiadamy do vana, a kierowca odwozi nas po kolei do domów Nialla, Zayna i Liama, a po następnych pięciu minutach ciszy przychodzi kolej również na nasz apartament.
Kiedy znajduję się w środku od razu kieruję kroki do swojego pokoju, ale ręka Harrego znajdująca się na moim ramieniu zatrzymuje mnie.
- Czemu się tak spieszysz? - pyta Harry z ironicznym uśmieszkiem.
- Mówiłem już. Jestem po prostu zmęczony - odpowiadam i ponownie odwracam się w stronę pokoju.
- Hej! Kto powiedział, że z tobą skończyłem?
- Więc czego ode mnie chcesz? - pytam i znów odwracam się twarzą do niego.
- Po pierwsze obróć się na około. - Powoli obracam się - A teraz śpij dobrze, palancie.
Stoję po prostu zszokowany podczas gdy Harry wchodził na górę do swojego pokoju.
Czy on właśnie powiedział żebym spał dobrze? Może i nazwał mnie 'palantem', ale powiedział żebym dobrze spał! Może to wróży coś dobrego.
Wchodzę na górę do pokoju i rozbieram się do bokserek, po czym kładę się do mojego wygodnego łóżka. Moje ciało zaczyna się relaksować i śnić o Harrym i mnie takimi jacy byliśmy przed tymi wszystkimi wrednymi słowami, niezręczną ciszą i piorunującymi spojrzeniami. Słyszę czyjś szept przy moim uchu kiedy jestem już prawie uśpiony.
- Kocham cię.

Tak samo jak z poprzednim rozdziałem. Jeśli do 20 będzie 20 komentarzy rozdział 4 będzie dzisiaj, jak nie to jutro o 12 :)