Rozdział piąty

Zasnąłem zanim nawet zdążyłem to zauważyć. Obudziłem się oszołomiony, z wielkim bólem głowy i przeświadczeniem, że był wczesny ranek. Wspomnienia z poprzedniego poranka falą zalały mój umysł i jak zdążyłem już zauważyć nadal znajdowałem się na schodach, które w niektórych miejscach pobrudzone były moją krwią, która pozostała po uderzeniu w nie głową. Podążyłem ręką do czoła i skrzywiłem się kiedy dotknąłem nadal świeżego rozcięcia.
Wziąłem głęboki wdech i wstałem, po czym zacząłem się wspinać po schodach. Powoli pokonałem drogę do mojego pokoju, wiele razy się przy okazji potykając.
Zamknąłem drzwi do łazienki w moim pokoju i chwyciłem opakowanie z tabletkami przeciwbólowymi, trzy z nich popiłem wodą. Odkręciłem wodę w umywalce i zacząłem przyglądać się mojemu odbiciu w lustrze. Byłem bledszy niż trup i miałem na twarzy krew. Wziąłem do rąk trochę wody i na otrzeźwienie ochlapałem nią twarz. Krzywiłem się i czasem pojękiwałem podczas czyszczenia rany. Dlaczego powiedziałem coś wbrew Harremu? Dlaczego nie mogłem po prostu wymyślić jakiegoś kłamstwa lub czegoś podobnego do kazania mu iść się pieprzyć? Teraz będzie nienawidzić mnie jeszcze bardziej, o ile to w ogóle możliwe. 
Skończyłem czyszczenie twarzy i wszedłem do pokoju w poszukiwaniu jakichś dresów i za dużego t-shirtu. Ból głowy zaczynał powoli znikać, ale zawroty nadal nie ustępowały, więc położyłem się na łóżku i począłem wgapiać się w sufit.
Harry miał rację chyba we wszystkim. W końcu dlaczego miałby kłamać? Jaki miałby z tego zysk? Ten chłopak był najuczciwszą osobą jaką znałem i zawsze wiedziałem kiedy kłamał, mrugał szybciej i jak idiota zagryzał wargi. Bardzo słodki idiota z kręconymi włosami, które za każdym razem na nowo pozbawiały mnie oddechu. Z wielkimi zielonymi oczami, które zawsze pokazywały wszystkie odczuwane przez niego emocje. Szkoda, że przez ostatni miesiąc nie byłem w stanie zobaczyć w nich nic więcej jak nienawiść, choć nawet wtedy były piękne. On był piękny. 
A ja byłem po prostu głupim, bezużytecznym i okropnie dziwnym gejem, Oczywiste było, że mnie nienawidził. Nie było we mnie niczego co można by było kochać. Byłem najgorszą żywą osobą, byłem po prostu pieprzoną ciotą! Nawet sam siebie nienawidziłem! Wszyscy mnie nienawidzili!  Byłem denerwujący dla całego świata! Moja mama musiała się mnie wstydzić, tak samo moje siostry i reszta rodziny. Dlaczego nie mogłem być wystarczająco dobry? Dlaczego nie mogłem być kimś innym? Kimś mającym lepsze życie. Kimś kochanym. Kimś kto był szczery chociaż ze swoimi uczuciami. Kimś kto mógł znieść siebie samego. Kimś zabawnym, beztroskim i może po prostu niesamowitym?! Dlaczego musiałem być po prostu sobą? Czemu musiałem być zakochany w moim najlepszym przyjacielu? Dlaczego musiałem być gejem? Dlaczego musiałem znosić świadomość, że ktoś kogo kocham, mnie nienawidzi? Dlaczego musiałem być tak obrzydliwy?
Zauważyłem, że życie nie jest fair.