Rozdział dziewiętnasty

Harry's POV 
- Tęskniłem za tobą - wyszeptałem zanim zdołałem się powstrzymać. Louis spojrzał na mnie swoimi niebieskimi oczami, pełnymi tańczących w nich emocji. Dlaczego to powiedziałem? Jestem taki głupi!
Chłopak powoli pokręcił głową i wbiegł po schodach prawdopodobnie do swojego pokoju.
Cholera! Jego pokój. Byłem w środku przez cały czas jak go nie było i spałem w jego łóżku, bo za nim tęskniłem. Co jeśli on się zorientuje? Prawdopodobnie pomyśli, że jestem jakimś popaprańcem, który spał w jego łóżku. Boże, dlaczego nie mogę nic zrobić dobrze. Nic dziwnego, że Louis mnie nienawidzi.
Najgłupszym jeśli o to chodzi jest, że on myśli, że to ja go nienawidzę, ale tak nie jest w najmniejszym stopniu. Mam na myśli, jak można nienawidzić tak pięknego, zabawnego, beztroskiego, niesamowitego, utalentowanego chłopaka? Lou jest dobry we wszystkim, jest po prostu perfekcyjny!
Nie, nie mogę więcej o tym myśleć. To jest właśnie to przed czym staram się uciekać. Tymi cholernymi uczuciami. Tylko dlaczego? Dlaczego je mam? I dlaczego muszę mieć ten rodzaj uczuć do mojego najlepszego przyjaciela, który jest w dodatku zdefiniowanym heterykiem.
Właśnie dlatego muszę utrzymywać dystans i sprawiać aby on też to robił. Nie mogę ryzykować, że szatyn dowie się o moich uczuciach, bo znienawidziłby mnie jeszcze bardziej niż teraz. Muszę znowu założyć swoją maskę i utrzymywać ją przez zbyt długi czas. Już powiedziałem mu za dużo. Muszę przestać być dla niego miły.
Tak będzie najlepiej.

Louis POV
Westchnąłem, usiadłem na łóżku i obejrzałem się w stronę okna. Taka ładna pogoda, a ja tkwiłem tutaj, próbując rozpakować swoje rzeczy. Mój pokój pachniał teraz inaczej. To był na prawdę miły zapach i skądś go kojarzyłem, ale nie wiedziałem skąd. Pachnie domem. Dziwne.
Nikogo tu nie było przez niemal trzy tygodnie. Powietrze powinno być stęchłe i nieprzyjemne. Jedyną osobą, która była w domu jest Harry, ale co miałby niby robić w moim pokoju? Nie, to nie mógł być on. Pewnie sobie tylko coś wyobraziłem.
Dzwonienie stało się o ton cichsze i mogłem je na prawdę łatwo ignorować. Westchnąłem. Tęsknił za mną. Albo przynajmniej tak twierdzi. Ale nie sądzę żeby tęsknił za mną tak jak ja za nim, pewnie tęsknił tylko za towarzystwem. Z resztą każdy kto spędza święta sam tęskniłby za kimś, a ja jestem jedyną osobą, która z nim mieszka, więc dlatego powiedział, że tęsknił za mną. Bo kto mógłby za mną tęsknić? Nie jestem nikim specjalnym i łatwo można mnie zastąpić.
Dopiero wróciłem do domu i znów myślę w ten sposób! Muszę przestać. Muszę się rozweselić i wrócić do starego, szczęśliwego Louisa. Nie mogę być tym mającym depresję, smutnym Louisem. A powinienem zacząć od teraz, od zjedzenia czegoś. Nie jadłem niczego od lunchu, a jest już wieczór...
- Ej cioto! Co robisz?! - Cioto? Znowu? Czyli miałem rację! On sprawia, że wierzę, że wszystko jest w porządku tylko po to żeby znowu to zniszczyć! Nie może tak załatwiać spraw. Musi wybrać, po której stoi stronie.
- Jem, a na imię mam Louis. Dziękuję - powiedziałem nie patrząc nawet w jego stronę.
- Mogę nazywać cię jakkolwiek zechcę. I patrz na mnie kiedy do ciebie mówię - oznajmił mi. On sądzi, że kim jest?
- Mogę patrzeć gdziekolwiek zachcę - odpowiedziałem najbardziej bezczelnym głosem na jaki mnie było stać.
- Nie mów do mnie w tak bezczelny sposób - warknął.
- Mogę również robić cokolwiek zechcę - powiedziałem i posłałem mu krótkie, ale aroganckie spojrzenie. Harry spojrzał na mnie, a ja wziąłem łyka gorącej herbaty. Cholera, mogłem poczekać chwilę zanim zacząłem pić. Jest zbyt gorąca.
Zanim zdążyłem zareagować miałem na sobie moja wrzącą herbatę. Syknąłem i krzyknąłem wysokim głosem kiedy poczułem gorący płyn palący moją skórę i szybko spływający aż po moich stopach.
Harry stał tam z figlarnym uśmiechem na ustach.
- Ups mój błąd - powiedział niewinnym głosem, a ja poczułem w oczach łzy spowodowane gorącą herbatą. To boli tak bardzo. O Boże, mam ją wszędzie. Cholera to pali!
Nie spojrzałem na Harrego zanim wbiegłem po schodach z łzami spływającymi już strumieniami w dół, ale mogłem go sobie wyobrazić stojącego tam z uśmiechem zwycięscy. Na prawdę muszę zdjąć te ciuchy! 
Ściągnąłem ubrania i włączyłem prysznic. Wszedłem do środka i zaciągnąłem się powietrzem kiedy zimna woda zetknęła się z moją skórą.
Nie może być gorzej.

Ten rozdział złamał mi serce </3