Rozdział ósmy

Notka jest u góry żebyście ją przeczytali. Dziękuję. 
Obiecałam, że dodam jak będzie 20 komentarzy i jest, ale mam jedną sprawę. Wiem, że zależy Wam na kolejnych rozdziałach jak najszybciej, całkowicie to rozumiem i nie przeszkadza mi to, bo jak wiecie mam przetłumaczone do przodu, a dodawałabym nawet jakbym miała siedzieć i po nocach tłumaczyć. Tylko jedna prośba, uszanujcie moją pracę w to włożoną i nie oszukujcie z komentarzami tylko po to żeby dostać następny. Jestem na tyle miłą osobą, że dodałabym jakbyście po prostu poprosili tutaj czy na tt jak miałabym przetłumaczone lub czas na tłumaczenie, więc nie musicie oszukiwać. Tłumaczę to dla WAS i dla siebie, wiec nie odbierajcie też przyjemności ani sobie, ani mi.
U góry był jeszcze jeden komentarz dwie minuty wcześniej, ale nie zmieścił mi się na screenie, jak ktoś jest bardzo ciekawy to może sobie zobaczyć pod poprzednim postem, nie usunę tych komentarzy. Następny razem jak tak będzie wyglądała sprawa, udam po prostu, że nie zauważyłam i dodam następnego dnia. Przepraszam, że moja notka jest niemal dłuższa od rozdziału i wiem, że niewiele osób ją przeczyta, ale musiałam to napisać żebyście i Wy i ja mieli czystą sytuację.

Enjoy

Harry nie wrócił do domu tej nocy. Nie mam pojęcia czy się z tego cieszę czy mi smutno. Nieważne na jak chore to brzmi, ale właściwie za nim tęsknię. Trochę.
Następnego ranka kiedy piłem herbatę, chłopak wrócił. Pijany, a na dodatek była z nim dziewczyna. Życzyłem jej śmierci. Pozwolę sobie powiedzieć, że to boli. Trochę zbyt mocno.
- Ej! Durniu! Co ty tutaj robisz? - brunet wybełkotał, na co westchnąłem i zmrużyłem oczy.
- Też tutaj mieszkam, Harry.
- Aha, okej - powiedział i razem z blondynką zniknęli w jego pokoju. Dziwne. Nigdy nie odpuszcza mi tak szybko. Może alkohol byłe tego powodem. Ale nawet kiedy zostawili mnie samego, mogłem usłyszeć co działo się w jego łóżku. Wylałem swoją herbatę do zlewu nagle tracąc na nią ochotę.

***

Dopiero po godzinie lunchu Harry, wraz ze swoją blond zabawką, zeszli na dół. Spojrzał na mnie jeszcze zanim pokazał jej gdzie jest wyjście, a po chwili wszedł do salonu, w którym siedziałem.

- DLACZEGO DO CHOLERY POZWOLIŁEŚ MI SIĘ Z NIĄ PRZESPAĆ?! - nakrzyczał na mnie ku mojemu zaskoczeniu.

- Uhm... Co? - zapytałem, nie rozumiejąc. Czyli nie chciał się z nią przespać? Dlaczego niby moja winą jest, że to zrobił?

- SŁYSZAŁEŚ!

- Owszem, ale sądziłem, że to nie mój biznes. Możesz sypiać z kim chcesz - odpowiedziałem i wstałem z kanapy.

- Ale ona była dziwką?!

Wzruszyłem ramionami i uśmiechnąłem się słabo zanim wszedłem na górę do mojego pokoju.

Harry się z nią przespał i nie jest z tego powodu zadowolony. Dlaczego w ogóle to zrobił? Jasne, był pijany, ale mimo to?

Najgorszą częścią tego jest to, że jestem o niego zazdrosny. Nie tak, że chcę się z nim przespać, nie w taki sposób, po prostu chciałbym go mieć blisko. Chciałbym  z powrotem mojego starego Harrego. Mojego przyjaciela. Chcę bezczelnie zadowolonego, zabawnego i flirtującego Harrego z powrotem.

Ale moją winą jest, że on zniknął. Gdybym nie był tak okropny, on nadal byłby moim przyjacielem. Gdybym był wystarczająco dobry, on nie musiałby taki być. Gdybym potrafił śpiewać, zespół byłby lepszy i odnosiłby więcej sukcesów. Gdybym nie był gejem mielibyśmy o wiele więcej fanów. Byłoby lepiej gdybym nie był częścią One Direction. Byłoby lepiej gdybym po prostu umarł. Dla wszystkich. Dla mojej mamy, taty, ojczyma, sióstr, członków zespołu, reszty świata i Harrego. Bo gdybym był martwy, chłopak nie musiałby poświęcać czasu na taką bezużyteczną osobę, jedynie żeby upewnić się, że o tym wiem. Zamiast tego mógłby spędzać czas z ludźmi, których lubił i o których się troszczył.

Chcę zrobić wszystkim przysługę i po prostu się zabić.

Nie teraz. Jeszcze nie. Najpierw muszę się upewnić co do niektórych rzeczy i wiele innych zakończyć. Nie mam jednak zamiaru zostawać na długo.

Niedługo zniknę i nikt nie będzie za mną tęsknił.