Rozdział dziewiąty

Tygodnie powoli mijały, a ostre słowa, wiele nienawiści i jeszcze więcej przemocy były na porządku dziennym. Moja głowa pulsowała kiedy znów siedziałem na zimnej łazienkowej podłodze. Trzymałem w ręku żyletkę, a z nadgarstka spływała krew.
Okaleczanie staje się moim codziennym rytuałem i w pewnym sensie pomaga, w innym sprawia, że jest gorzej.
Nie wiem co dalej robić. Chłopacy zaczęli zauważać, że coś się ze mną dzieje, a spowodowane to jest prawdopodobnie ciemnymi półksiężycami pod moimi oczami.
Nie sypiałem zbyt dużo, ale kiedy to już następowało, pojawiały się okropne koszmary, w których występował zespół.
Chodzę sam po korytarzu nie wiedząc gdzie, ani dlaczego się znajduję. Nie ma tu żadnych świateł, ale wtedy, na końcu drogi pojawia się jedno jasne. Nagle sen zmienia się, a ja jestem w pokoju bez drzwi i okien. Harry zbliża się do mnie z przerażającym uśmiechem na ustach, a za nim ruszają po kolei Zayn, Niall i Liam. Na ich twarzach widnieją takie same uśmiechy.
- On jest taki bezużyteczny!
- Co za żałosny sposób na zmarnowanie życia.
- Ugh, dlaczego nie możemy go już po prostu zabić?
Ostatni głos należy do Harrego. Słysząc jego słowa czuję obezwładniający strach.
Chłopcy podchodzą bliżej. Nie mogę nawet krzyczeć kiedy po kolei wyciągają noże. Są coraz bliżej i bliżej...
I właśnie tak większość z nich się kończyła. Budziłem się wtedy spocony i zasapany jakbym przebiegł jakiś maraton. Nie mijało nawet pięć minut, a łzy już zazwyczaj nadchodziły i nie przestawały lecieć przez następne godziny.
Bałem się snu. Nigdy nie czułem się bardziej wystraszony i nastrojowy, a coś w mojej głowie mówiło mi, że to był dopiero początek.
Kiedy moje nadgarstki przestały krwawić, wstałem i zszedłem do kuchni żeby wziąć sobie jabłko.
Śnieg zaczął padać, co oznaczało, że zbliża się gwiazdka i... moje urodziny. Jak mógłbym w tym roku spędzić urodziny? Kończę 21 lat w Wigilię. Może powinienem pojechać w odwiedziny do rodziny w Doncaster. Mógłbym przez kilka wcześniejszych dni podróżować, a w domu zostać aż do końca świąt. Tym sposobem mogę uciec od Harrego i reszty zespołu.
- Co ty robisz? - zapytał głos znajdujący się za mną. Nie odwróciłem się, bo wiedziałem, że to był Harry. Mógłbym słuchać w kółko jego perfekcyjnego i głębokiego głosu.
- Nic - odpowiedziałem z westchnieniem.
- Jesteś pewien? Ja sądzę, że jesz jabłko - powiedział. Czy on sobie ze mnie żartuje? Odwróciłem się aby na niego spojrzeć i po raz kolejny ogryźć owoc.
- Sądzę, że możesz mieć rację.
- Ja zawsze mam rację, cioto. - Stało się. Ani jednego dnia bez wyzwisk.
Skinąłem i spojrzałem gdzie indziej, byle nie na niego. Pokój wypełniony był ciszą, którą przerywał jedynie dźwięk mojego przeżuwania. Po chwili było to dla mnie za dużo i nie mogłem się powstrzymać od zapytania.
- Dlaczego tak bardzo mnie nienawidzisz, Harry? Co zrobiłem źle?
Harry wyglądał na zaskoczonego moim pytaniem, a w jego oczach wyraźnie można było zobaczyć strach i... Poczucie winy?
- Ja... J-ja nie wiem - mruknął i szybko opuścił pokój. To ma być jego odpowiedź? Nie wie! Mógłbym podać wiele powodów jego nienawiści, a on sam nie wie?!
Ale dlaczego jego oczy pokazały właśnie te emocje. Strach i poczucie winy. Czego się boi? Mnie? Co ja niby mógłbym mu zrobić? I poczucie winy? Co sprawia, że czuje się winny? Czuje się winny, bo zszedł na dół? Bo ze mną rozmawiał? Albo z powodu wszystkiego?
Mogę jedynie mieć nadzieję, że czuje się winny wszystkiemu co stało się w przeciągu ostatniego miesiąca.
Miałem nadzieję, że czuje się winny, tak jak ja.

Przed 12 i to jeszcze świeżo sprawdzony, więc nie powinno być błędów. Notka krótka, bo z telefonu, 20 komentarzy (bez oszustwa) - rozdział 10 dzisiaj, mniej - rozdział jutro o 12, ale informować będę później,  bo jutro chyba muszę iść na trochę do szkoły.  See yaaa babes!!!