Rozdział pierwszy

- Obudź się durniu! - głos Harrego rozbrzmiał w moim pokoju. Westchnąłem cicho i otworzyłem oczy.
Nie widziałem Harrego w otwartych drzwiach. Prawdopodobnie chłopak był tu wcześniej.
Usiadłem powoli mając przeczucie, że dzisiejszy dzień będzie zły, ale mogłem się mylić. Jeśli mam szczęście, Harry będzie mnie ignorować, tak jak to czasem robi. Właściwie powinien powiedzieć: jak to robi zazwyczaj. Ciężko jest myśleć, że jedynie dwa miesiące temu byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Jednak coś się wydarzyło i Harry zaczął mnie ignorować po przeszło dwuletniej przyjaźni. Udawał, że nie istnieje, jakieś dwa tygodnie zanim zaczął mówić rzeczy, które sprawiały, że byłem smutny. Skłamałbym gdybym powiedział, że to mnie nie bolało. Harry sprawiał, że czułem się gorzej niż kiedykolwiek, ale nie pozwalałem mu się o tym dowiedzieć. To było coś z czym musiałem sobie poradzić na własną rękę. Bo Harrego nie obchodziło jak się czuję.

Ubrałem się i już byłem gotowy na nowy dzień. Zszedłem po schodach i zastałem Harrego w samych bokserkach. Siedział tam wyglądając cholernie perfekcyjnie podczas jedzenia swojego tosta. W moich oczach był idealny. Coś musiało być ze mną nie tak. Cokolwiek Harry zrobi, jest tylko tłem. Tak, uważałem go za absolutnie perfekcyjnego, nawet jeżeli był podły. Byłem pewien, że ma jakiś powód, dla którego mnie tak traktuje.

Byłem gejem, wiedziałem to i zakochałem się w moim byłym najlepszym przyjacielu, który zastraszał mnie nie wiedząc o moich uczuciach do niego. A może Harry wiedział i dlatego był dla mnie podły. Właściwie sam w to nie wierzyłem, Harry nie był taki, był miłym dzieciakiem. Przynajmniej dawniej nim był.

Zrobiłem sobie tosta i filiżankę herbaty.
- Zrób mi też – zażądał Harry, a ja zdezorientowany uniosłem brew.
- Co? - zapytałem.
- Jednorożca. A jak myślisz? Filiżankę herbaty, idioto – warknął, a ja kiwnąłem głową wzdychając i spełniłem jego 'prośbę'.
- Proszę bardzo – powiedziałem i postawiłem przed nim kubek z gorącym napojem. Kiedy usiadłem, mój tost był już zimny. Popijając herbatę czułem na sobie wzrok Harrego. Po prostu go ignoruj próbowałem sobie mówić. Jeśli będziesz go ignorował, zacznie patrzeć gdzie indziej. Ale wraz z upływem czasu Harry nie patrzy nigdzie indziej, a ja nie mogłem nic na to poradzić.
- Dlaczego tak na mnie patrzysz? - zapytałem, starając się brzmieć miło, ale jak mogłem zadać to pytanie przyjaznym tonem? Na początku Harry wyglądał na zaskoczonego, ale po chwili zmieniło się to we wściekłość. Cholera, to było właśnie moje szczęście.
- Nie patrzyłem na ciebie, cioto! Nikt nie mógłby na ciebie patrzeć, bo umarłby przez twoją brzydotę nawet zanim zdążyłby spojrzeć! - odpowiedział Harry swoim mrocznym tonem. Fajny sposób na rozpoczęcie dnia. Po prostu idealny.
- Przykro mi – wymamrotałem, patrząc w dół na moją herbatę.
- Powinno Ci być przykro! Też by mi było gdybym był tobą! Jesteś taki bezużyteczny! Nie potrafisz nawet zrobić herbaty tak, żeby dobrze smakowała. Jesteś po prostu taki żałosny! - Harry nadal mnie obrażał, sprawiając, że czułem łzy w kącikach moich oczu. Bądź silny Louis, to jest jedyna rzecz którą możesz teraz zrobić. Nie pozwól żeby sprawił, że staniesz się słaby albo gorzej, nie pokazuj mu tego.
Wypiłem moją herbatę zbyt szybko, parząc sobie przy okazji język i wszedłem na górę do swojego pokoju trzaskając drzwiami. Dlaczego to wszystko się dzieje? Dlaczego on mnie tak nienawidzi? Czemu go kocham? Zgaduję, że chodzi po prostu o moje 'szczęście'. Zawsze dostaję wszystko co najgorsze. Czasami nic nie mogę poradzić na to, że myślę o tym, że Harry ma rację, kiedy mówi, że nie umiem śpiewać. Jestem na niższym poziomie niż reszta chłopaków. Dlaczego Simon umieścił mnie w One Direction skoro nie jestem tak dobry w śpiewaniu? Może poczuł wobec mnie litość i chciał sprawić, że będę szczęśliwy, bo praca w przemyśle muzycznym zawsze była tym o czym marzyłem? Nawet jeśli nie jestem w tym tak dobry jak inni.
Może naprawdę jestem do bani.

Hej słoneczka. Miał być jutro, ale dzięki moim wagarom i dzisiejszemu świętu mamy teraz. Jak się czujecie wiedząc już kto będzie tym pokrzywdzonym, a kto będzie krzywdził? Jak wam się podobają nasi chłopcy w takich rolach? Uwierzcie, że nadejdą jeszcze takie rozdziały, przy których czytaniu przydadzą Wam się chusteczki. Przynajmniej mi się przydały przy tłumaczeniu ich.
Informować będę, ale jakbyś ktoś chciał wiedzieć, rozdziały będą się pojawiały CODZIENNIE ze względu na to, że są bardzo krótkie - zazwyczaj mieszczą się na jednej stornie Wattpada. A jeśli ktoś jeszcze chciałby być informowany to zapraszam do zostawienia swojego twittera w komentarzu lub w zakładce Informowani. Możecie też po prostu napisać mi o tym na tt: @LouehAndHarreh :) Tak więc see yaaa tommorow!
PS. Podziękujcie na tt wspaniałej @EmilyJenny za piękny szablon zrobiony poza kolejką i to w jeden dzień. Prawda, że piękny? ♥
PS2. Byłoby cudownie jeśli pod tym rozdziałem zostawilibyście tyle komentarzy ile pod prologiem :)